زایمان سزارین چیست و چه انواعی دارد؟ زایمان سزارین یک روش زایمان به صورت غیر طبیعی است که در آن نوزاد از طریق برش شکم و رحم مادر خارج می‌شود. زایمان سزارین به عنوان دومین گزینه برای مادرانی در نظر گرفته می‌شود که شرایط زایمان طبیعی را در اختیار نداشته باشند. این روش معمولاً در مواردی استفاده می‌شود که زایمان طبیعی برای مادر یا نوزاد مناسب نباشد یا وجود مشکلاتی در حین زایمان طبیعی باعث شود که روند آن مختل و نیاز به تکنیک سزارین باشد. در این مقاله قصد داریم اطلاعاتی درباره زایمان سزارین بیان کنیم، با ما همراه باشید.
انواع زایمان سزارین
زایمان سزارین انواع مختلفی دارد که هر کدام نشانه ها و تکنیک های خاص خود را دارند. انواع زایمان سزارین شامل موارد زیر است:
سزارین برنامه ریزی شده
سزارین انتخابی یا زایمان برنامه ریزی شده با جراحی نوزاد قبل از شروع زایمان است. این نوع سزارین معمولاً از قبل به دلایل پزشکی یا شخصی برنامه ریزی می‌شود. مادرانی که عمل سزارین برنامه ریزی شده دارند، از تاریخ دقیق تولد فرزندشان آگاه هستند. برای انجام زایمان سزارین، مادران از طریق بی حسی اپیدورال بی حس می‌شوند. پیش از عمل سزارین برای دریافت مایعات و دارو، رگ گیری انجام می‌شود و برای خالی نگه داشتن مثانه در زمان جراحی سوندگذاری انجام می‌شود.
سزارین اورژانسی
همانطور که می‌دانید زایمان طبیعی بهترین نوع زایمان می‌باشد اما در بعضی موارد پزشک به دلیل حفظ جان مادر و نوزاد و کاهش ریسک زایمان، تصمیم به انجام زایمان سزارین می‌گیرد. عوامل مختلفی مانند خونریزی شدید مادر در زمان زایمان، ترس از آسیب دیدن نوزاد موقع زایمان طبیعی، کنده شدن زودرس جفت و کاهش اکسیژن رسانی به جنین باعث انجام زایمان اورژانسی می‌شود.
فواید زایمان سزارین
همانطور که اشاره کردیم زایمان طبیعی رایج ترین راه برای زایمان است، اما شرایط خاصی وجود دارد که ممکن است سزارین ضروری یا ترجیح داده شود. داشتن یک سزارین برنامه ریزی شده یا اورژانسی چندین مزیت دارد که عبارتند از:
- کاهش خطر کمبود اکسیژن برای نوزاد
- درد کمتر مادر نسبت به زایمان طبیعی
- برنامه‌ریزی دقیق زمان تولد نوزاد
- کاهش خطر گیر کردن شانه کودک در کانال زایمان
- استرس کمتر مادر
شرایط زایمان سزارین
شرایطی که ممکن است به انجام زایمان سزارین منجر شوند، عبارتند از:
مشکلات قلبی یا تنفسی در مادر
اگر مادر دچار مشکلات قلبی یا تنفسی جدی باشد، زایمان طبیعی ممکن است برایش خطرناک باشد و نیاز به زایمان سزارین داشته باشد. در این وضعیت جراح برای کنترل وضعیت مادر زایمان سزارین را انتخاب می‌کند.
عدم پیشرفت مناسب در زایمان طبیعی
برای زایمان طبیعی نیاز به پیش زمینه های مناسب و موقعیت زایمان ایده آل است.اگر زایمان طبیعی به طور معمولی پیش نرود و رحم مادر به اندازه کافی باز نشود یا نوزاد به درستی حرکت نکند، ممکن است نیاز به زایمان سزارین باشد.
عفونت در مادر
در برخی موارد، وجود عفونت در رحم یا در ناحیه تناسلی مادر می‌تواند به نوزاد منتقل شود.به طور مثال بیماری هایی مانند زگیل تناسلی HPV با زایمان طبیعی به کودک نیز منتقل می‌شود، در این موارد، زایمان سزارین ممکن است برای جلوگیری از انتقال عفونت به نوزاد انجام شود.
مشکلات در موقعیت نوزاد
اگر نوزاد در موقعیت نادرست قرار داشته باشد، مانند استقرار عرضی (شولدر) یا استقرار عرضی-سری (شولدر و سر)، زایمان طبیعی ممکن است خطرناک باشد و نیاز به زایمان سزارین باشد.
بزرگ بودن سر نوزاد
اگر سر نوزاد بیش از اندازه بزرگ باشد نیاز به انجام جراحی سزارین برای تولد اوست.
عوارض قبلی از جراحی سزارین
اگر مادر در زایمان‌های قبلی عمل سزارین داشته باشد، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد زایمان بعدی نیز به صورت سزارین انجام شود. این ممکن است به دلیل خطر عوارض مرتبط با زایمان طبیعی پس از جراحی سابق سزارین باشد.
مراحل زایمان سزارین
مراحل انجام زایمان سزارین شامل موارد زیر می‌باشد:
ایجاد آمادگی در مادر
قبل از عمل جراحی، مادر به صورت کامل آماده می‌شود. این شامل تزریق مایعات و داروها، انجام آزمایشات لازم جهت بررسی و پیگیری وضعیت قلبی و تنفسی مادر است. بعد از اطمینان از آمادگی برای جراحی بی حسی موضعی و یا بیهوشی ایجاد می‌شود و مادر در اتاق عمل برای زایمان قرار می‌گیرد.
برش شکم
در این مرحله، پزشک یک برش افقی یا عمودی در منطقه شکم می‌دهد. بسته به شرایط و ترجیحات پزشک و مادر، برش در زیر شکم ایجاد می‌شود.
دسترسی به رحم
پس از برش شکم، پزشک به رحم دسترسی پیدا می‌کند. این شامل بریدن لایه‌هایی از بافت شکمی و رحمی است تا به رحم دسترسی کامل داشته باشد.
بیرون آوردن نوزاد
بعد از دسترسی به رحم، دسترسی به نوزاد نیز ایجاد می‌شود و نوزادز طریق برش شکم و رحم به کمک متخصص زنان و زایمان خارج می‌شود. جراح معمولا در زایمان سزارین ابتدا سر و گردن نوزاد را بیرون می‌آورد و سپس بدن را به طور کامل خارج می‌کند.
پایان عمل جراحی
پس از بیرون آوردن نوزاد، پزشک لایه‌های بریده شده شکم را مجددا بخیه می‌زند و این اقدام نیز سعی می‌شود با ظرافت و توجه ویژه انجام گردد. سپس محل برش را با استفاده از باندهای مخصوص پوشانده و در صورت لزوم لوله‌هایی برای خروج خونابه در زیر شکم قرار می‌دهد.
ریکاوری
پس از عمل جراحی، مادر به اتاق ریکاوری منتقل می‌شود. در این مرحله، مادر نیاز به استراحت و مراقبت دارد تا بهبودی کامل حاصل شود.
مراحل زایمان سزارین ممکن است بسته به شرایط و ترجیحات پزشک و مادر متفاوت باشد. همچنین، در برخی موارد اضافه به مراحل فوق، ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی قبل از زایمان سزارین (مانند سزارین اضطراری) یا پس از زایمان سزارین (مانند لیگاسیون لوله‌های فالوپی) باشد.
عمل سزارین چقدر طول می‌کشد؟
مدت زمان سزارین ، بسته به عوامل مختلفی می‌تواند متفاوت باشد. یک عمل سزارین معمولی از زمان شروع جراحی تا زمان زایمان حدود 45 دقیقه تا یک ساعت طول می‌کشد. با این حال، این بازه زمانی می‌تواند تحت تأثیر چندین متغیر مانند سابقه پزشکی مادر، دلیل سزارین، تجربه تیم جراحی و هرگونه عارضه غیرمنتظره ای که ممکن است در طول عمل ایجاد شود، باشد. به این نکته توجه داشته باشید که این بازه‌های زمانی تخمین‌های کلی هستند و می‌توانند از موردی به مورد دیگر متفاوت باشند. در صورت وجود عوارض یا در صورت نیاز به اقدامات اضافی، زایمان سزارین ممکن است بیشتر طول بکشد.
زایمان سزارین در چند هفتگی انجام می‌شود؟
زمان سزارین برنامه ریزی شده معمولا بر اساس سن حاملگی جنین تعیین می‌شود. اکثر سزارین های انتخابی بعد از هفته 39 بارداری انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که کودک به طور کامل رشد کرده است و احتمال کمتری دارد که عوارض مرتبط با زایمان زودرس را تجربه کند. توجه به این نکته ضروری است که تصمیم برای انجام سزارین و زمان انجام این عمل باید با در نظر گرفتن سابقه پزشکی فردی، وضعیت سلامت فعلی و ترجیحات مربوط به زایمان توسط بهترین متخصص زنان در سعادت آباد گرفته شود.
تعداد بخیه در عمل سزارین چقدر است؟
تعداد بخیه ها در زایمان سزارین بسته به عوامل مختلفی می‌تواند متفاوت باشد. به طور کلی، سزارین شامل استفاده از بخیه های داخلی و خارجی برای بستن برش ایجاد شده در شکم و رحم است. تعداد دقیق بخیه های استفاده شده می‌تواند به طول و عمق برش و همچنین آناتومی فرد بیمار و ترجیح جراح بستگی داشته باشد. به طور معمول، بخیه های داخلی برای بستن برش در رحم، که برای زایمان نوزاد ایجاد می‌شود، استفاده می‌شود. این بخیه ها اغلب قابل حل هستند و نیازی به برداشتن ندارند، زیرا به طور طبیعی تجزیه شده و به مرور زمان جذب بدن می‌شوند. تعداد بخیه های داخلی استفاده شده می‌تواند به اندازه و محل برش رحم و همچنین هر ملاحظات پزشکی خاص برای بیمار بستگی داشته باشد. از سوی دیگر، بخیه های خارجی برای بستن برش در دیواره شکم استفاده می‌شود. این بخیه ها اغلب غیر قابل حل هستند و باید توسط پزشک در زمان مشخص شده برداشته شوند. تعداد بخیه های خارجی استفاده شده نیز می‌تواند به طول برش و ترجیح جراح برای روش بستن بستگی داشته باشد.
